Ιερά Μονή Δήμιοβας

Η Μονή Δήμιοβας κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην ευλάβεια των κατοίκων της Καλαμάτας και της περιοχής της Αβίας. Πλήθος προσκυνητών προερχόμενοι από διάφορα μέρη της Μεσσηνίας και όλης της Ελλάδας, ανέβαιναν τα δύσβατα φαράγγια του Ταϋγέτου, την παραμονή της Παναγίας για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.
Η σημερινή μονή αποτελεί κτίσμα των πρώτων δεκατιών του 17ου αιώνα, και μέσα του βρίσκεται ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος τοιχογραφήθηκε το έτος 1663 σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή που βρίσκεται εντός. Το 1770 η μονή πυρπολήθηκε από τους Τούρκους, και ακόμη και σήμερα είναι εμφανή τα σημάδια της πυρπόλησης στις τοιχογραφίες του ναού.
Ο ναός είναι φημισμένος για τη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, η οποία επανήλθε στο ναό το 1837, όταν και αποκαταστάθηκαν οι κυριότερες ζημιές. Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, κατά την παράδοση, χτυπήθηκε από τον αδελφό του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου – πράξη αντιεικονολατρική – και από την εικόνα έτρεξε θερμό αίμα.
Ακολούθησε και άλλη μεγάλη καταστροφή της Μονής, το 1770, κατά την περίοδο των «Ορλωφικών». Οι Ρώσσοι αξιωματικοί Θεόδωρος και Αλέξιος Ορλώφ έφτασαν στην Πελοπόννησο με μικρή ναυτική δύναμη για να κυρήξουν επανάσταση κατά των Τούρκων. Η κίνηση αυτή απέτυχε, με αποτέλεσμα να υποστούν οι κάτοικοι της Πελοποννήσου σφαγές και τρομερές καταστροφές, ανάμεσά τους και η καταστροφή της μονής Δήμιοβας. Κατά την Ελληνική επανάσταση του 1821, η μονή Δήμιοβας μαζί με τις μονές Βελανιδιάς και Προφήτη Ηλία αποτέλεσαν τόπο συνάντησης των αγωνιστών Γρηγόριου Δικαίου Παπαφλέσσα, Κολοκοτρώνη, Αναγνωσταρά, Νικηταρά και άλλων, ενώ εδώ είχε σχεδιασθεί η απελευθέρωση της Καλαμάτας την 23η Μαρτίου 1821.
Η γιορτή του είναι στις 15 Αυγούστου ενώ ιδιαιτερότητα έχει η λιτανευτική Κάθοδος της Εικόνος της Παναγίας Δημιοβίτισσας από το μοναστήρι της στον Ι. Ναό Γενεσίου της Θεοτόκου Γιαννιτσανίκων (πρώην Κοινότητoς Φαρών). Στις 3 Σεπτεμβρίου, κάθε χρόνο και στις 12 το μεσημέρι αρχίζει η καθοδική πορεία της εικόνας, που τη συνοδεύουν πολλοί χριστιανοί για να καταλήξει στις 5 το απόγευμα στον Ελαιώνα και να διανύσει απόσταση 13 χιλιομέτρων. Στις 7 το απόγευμα γίνεται επίσημη υποδοχή από τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας και στις αρχές του τόπου και μετά τη λιτάνευσή επί της οδού Λακωνικής εναποτίθεται στον Ι. Ναό των Γιαννιτσανίκων, παραμένουσα για προσκύνημα μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου, οπότε μεταφέρεται πάλι λιτανευτικώς πρώτα στη Γιάννιτσα και την επομένη ημέρα, 14 Σεπτεμβρίου, στο μοναστήρι της. Το μοναστήρι μέχρι το έτος 1944 ήταν ανδρικό ενώ το 1960 μετετράπη σε γυναικείο και την ταυτότητά του αυτή τη διατηρεί μέχρι σήμερα.